Wyobraź sobie, co może czuć dziesięciolatek, któremu na rękach umiera najlepszy przyjaciel, którego znał od niemowlęcia i oddałby za niego życie. Umiera, ponieważ kibol rozpruł mu brzuch nożem tylko dlatego, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu i niewłaściwym czasie.

A w jaki sposób nad nimi zapanowałeś? Chętnie się dowiem .

Śmiem jednak twierdzić, że owe mechanizmy opanowałem już kilka lat temu. Gdyby nie to, nie pisalibyśmy teraz.

I znowu poddajesz się mechanizmowi.

Huhuhu, ciekawe stwierdzenie. Zupełnie, jakbym był na foteliku u psychologa.

Jeżeli miałbym wystarczający powód, np przyjaciel, czy rodzina, która potrzebuje mojej pomocy, wówczas nie byłby dla mnie ważny mój aktualny stan emocjonalny. Jestem w prawdzie samotnikiem, ale nie lubię patrzyć, jak ktoś potrzebuje pomocy i nie ma skąd jej dostać (nie ważne, czy wróg, czy przyjaciel). Gdyby doszło do takiej sytuacji, i była to sytuacja dożywotnia, wówczas do "dołka" bym nie wrócił. Zwyczajnie nie starczyłoby mi czasu na siedzenie w nim.

Nie sądzę abym był wstanie to zrobić, w szczególności przez internet. Co więcej to nie ktoś Cię z niego wyciągać będzie, nawet gdy trafisz w łapki profesjonalisty, tylko Ty sam. Widzisz tak się zabawnie składa że bezmyślnie poddajesz się wielu mechanizmom w Twojej psychice, pozwalając im sobą rządzić, zamiast przejąć nad nimi władzę i wykorzystywać względem swojej woli.

Ale do rzeczy

Ciekawość, czy wziąłeś sobie do serca mnie z niego wyrwać?

Oh, wcale nie, lata zajmuje leczenie dysocjacyjnych zaburzeń tożsamości, Twoja historia zajęła by - do opisania - w okolicach sześciu godzin. Pytanie brzmi w jaki sposób trwale wyrwał byś się ze stanu w którym się znajdujesz. Stanu szeroko rozumianego jako ten "dołek". Sposób działania by to wszystko zmienić.

Skonkretyzuj pytanie, a otrzymasz odpowiedź.

Nie wiem, dlaczego usiłujesz mnie zrozumieć, ale podobają mi się rozmowy tego typu. Jednakże, co dokładniej chcesz, żebym opisał? Jeśli miałbym Ci krok po kroku tłumaczyć mój tok rozumowania oraz to, dlaczego preferuję samotność niż siedzenie w miejscach publicznych, zabrakłoby nam lata

Tak po prawdzie umysł włada nad Tobą, nie Ty nad nim. Pomijając fakt że jeśli nie wydarzy się nic co cię zmusi do wydostania się z niego nie zrobisz tego nigdy, bo tak działa ludzki umysł, to w jaki sposób byś to zrobił? Jak najbardziej szczegółowo to opisz, proszę Cię o to.

Jeśli znajdę konkretny powód, lub mi się to zwyczajnie znudzi, to owszem. Wylezę i nie wrócę.

Mam na myśli całkowite wydostanie się z tego, w tym pozbycie się typowego wracania do "strefy komfortu" - w Twoim wypadku do dołka, w wypadku bitej żony alkoholika, do swego wybranka.

Tak długo, jak długo mam władzę nad swoim umysłem, mogę z nim zrobić co chcę. Muszę mieć tylko powód i chęci, a tych mi nie brakuje

Odpowiedź na Twoje pytanie brzmi: tak

Użalać się nad sobą nie użalam, bo po co. Nudne to na dłuższą metę i czasu się dużo traci

i znowu typowe, proszę odpowiedz na pytanie.

Ale lubię doń wracać. W dołku przynajmniej nie wieje, bo jest poniżej powierzchni